Ik zit gevangen in mijn eigen gedachten, gevangen in mezelf. Bang mijn innerlijke ik te laten stralen, bang dat zij niet goed genoeg is. Moeite met loslaten wat al die stemmen in mijn hoofd mij vertellen. Het kost mij moeite met het vinden van de juiste weg.
Ik laat een traan om dit verdriet, een traan om de eenzaamheid die ik zelf creëer. Het gevoel eenzaam te zijn terwijl je nooit alleen bent. Dat klinkt raar en onmogelijk. Maar toch is het wat er gebeurde. Ik ging naar school, college, werk, feestjes, dansen, vrienden, lunchtentjes en familie. Ik begreep mezelf echt niet en vond dat ik aanstelde. Ik heb zoveel mensen om mij heen die ook duidelijk om mij geven. Ze geven mij zo vaak complimentjes hoe gezellig ze het vinden en als we samen zijn, wat bijna altijd is, lachen we enorm veel. Wel maken samen super veel grapjes, doen gekke stemmetjes en dansen op muziek. Dit klinkt toch geweldig? WAT IS ER DAN TOCH MIS MET MIJ? Waarom is dit allemaal niet genoeg voor mij? Ik was verward door de onduidelijkheid, verward en op zoek naar betekenis. Maar ik liet niet alles van mezelf zien. Er was een deel van mij wat ik niet liet zien. En dit deel van mij ging juist zo erg om verbinding en ik negeerde dit. Het is dan ook precies dit deel wat zich eenzaam voelde. Probeerde mij zoveel signalen te geven, maar ik wilde/kon het niet zien.
Ik had het enorm zwaar met de kritiek die ik mezelf gaf. Ik legde mezelf zo een gigantische druk op. Ik moest perfect zijn. Maar het maakte niet uit wat ik deed en ook al was het beter dan anderen, het was nooit goed genoeg. Als er überhaupt al een ‘beter dan andere’ bestaat, maar goed dat is een ander verhaal. Ik zag en voelde successen bij mezelf niet. Ik voelde mij van binnen dan ook echt super KUT. Maar de pleaser en strever die ik was liet dat nauwelijks aan de buitenwereld zien. Ik stond met een gigantische hoeveelheid energie en een brede lach op alle feestjes. Ik was het feestbeest. Hier kwam ook altijd drank en later ook drugs bij kijken. Op het moment dat onzekere gedachtes naar boven kwamen dronk ik snel nog wat extra's om die gedachtes uit te doven en even niet te hoeven voelen. Zo kon ik weer gezellig meedoen met iedereen. Want dat hoort, dit wordt van mij verwacht en ik ben een zeikwijf en saai als ik niet meega met de rest.
Een klein stukje uit mijn journal: De laatste tijd denk ik er veel over na of ik wel door wil gaan bij de psycholoog. Ik heb nu twee afspraken gehad. Ik ben mij ervan bewust dat een groot deel van mijn problemen door mijn drankgebruik komt. Ik moet gewoon zorgen dat ik niet wakker word met gigantische gaten in mijn geheugen, omdat ik weer is te veel heb gedronken. Het voelt superstom en heb het gevoel dat ik heb lopen overdrijven bij de psycholoog. Ik moet gewoon wat discipline tonen en dat zal ik toch echt zelf moeten doen. Zij zal ook wel denken wat ik daar nou doe bij haar..
Als ik dit nu lees besef ik mij dat ook hier ik mij te veel voelde en ik dacht dat de psycholoog beter iemand anders kon helpen. Ik stelde mij aan en was zwak en een mislukkeling en dit moest ik zelf, alleen oplossen. Ik belast andere daar alleen maar mee. Ik was bij een psycholoog gegaan omdat ik elk weekend over mijn grenzen ging. Met jongens naar bed ging, hele grote gaten in mijn geheugen en achteraf spijt had van dingen die ik had gedaan of gezegd. Er is iets goed mis met mij en dit kan niet verder zo, dacht ik. Op dat moment dacht ik dat het dus alleen de drank was die ervoor zorgde dat ik die dingen ging doen. Maar achteraf gezien had ik door willen gaan bij de psycholoog, omdat er zoveel meer van binnen speelde dan ik op dat moment zelf door had. Ik was mezelf keihard aan het negeren en verdoven en de dalen werden dan ook steeds dieper en de zelfhaat werd groter. Diep van binnen begon mijn bewust zijnde wel te groeien en wist ik dat wat ik aan het doen was niet goed was. Ik probeerde mij hieruit te vechten, maar bleef terugvallen in mijn patronen. Dit kwam ook weer voort uit angst. Want begrijp mij niet verkeerd, het is niet zo dat ik altijd tegen mijn zin in gek en gezellig deed. Want er zit een wilde avontuurlijke, gezellige en grappige kant in mij. Ik ben echter meer dan dat. Maar mensen kende mij zo alleen nog niet. Vinden mensen mij dan nog wel leuk als ik heel anders blijk te zijn? Hierdoor bleef ik mezelf nog steeds zien als iemand die er niet mocht zijn in haar puurste vorm en moest voldoen aan verwachtingen van andere om iemand te zijn. Super bang om alleen achter te blijven. Het grappigste hieraan is dat niemand dat waarschijnlijk allemaal echt van mij heeft verwacht. Dit heb ik mezelf aangepraat.
Het was niet een plotseling inzicht, een helder moment wat mij vrij maakte van mijn gevecht met mijn gedachten. Dit is een heel proces. Wat ook heel mijn leven door zal blijven gaan. Maar het is wel mijn passie geworden om mezelf en andere hierin zo goed mogelijk te ondersteunen. Daarvoor ben ik dankbaar voor alle ervaringen die ik heb opgedaan.
Klik op de knop hieronder om naar een van mijn Instagram post te gaan, waar ik een tip geef hoe om te gaan met zoveel gedachten.
Comments