Zoekresultaten

Begin maar gewoon met schrijven, de antwoorden zullen vanzelf op je papier verschijnen.   Zet maar één voet voor de ander, de weg wijst zich vanzelf.   Ga zitten in de stilte en de vrede komt naar je toe.   Laat je gedachten vrij stromen, de inspiratie zal je vinden Open je hart voor wat komt, de liefde vindt haar weg Geef je over aan het moment, de betekenis zal zich vanzelf ontvouwen. Leef je leven, stap voor stap, en de antwoorden vinden hun weg naar jou.   Laat je gaan, laat je vallen en laat het leven je vangen. Vertrouw op wat er komt en durf los te laten. Alles komt en gaat, zoals het altijd heeft gedaan. En als je eenmaal leeft zonder zorgen, Zal je die sprookjesachtige magie ervaren.

Ik mediteer omdat ik er rustig van word. Het stelt me in staat om moeilijke, stressvolle dingen te verdragen en het leven te accepteren zoals het komt. Dit komt doordat meditatie de activiteit van het sympathische zenuwstelsel vermindert (dat verantwoordelijk is voor de "vecht- of vluchtreactie") en de activiteit van het parasympatische zenuwstelsel verhoogt (dat helpt bij ontspanning en herstel). Hierdoor voelen mensen zich vaak rustiger en beter in staat om moeilijke situaties te verdragen. In het begin vond ik het lastig om te benoemen of ik verschil merkte. Maar nu... Ik merk echt een groot verschil in hoe ik in het leven sta vergeleken met een paar jaar geleden. Ik ga momenteel door een hobbelige periode, maar merk dat ik zoveel rustiger om kan gaan met de emoties die daarbij komen kijken. Eigenlijk verandert er in mijn buitenwereld veel, en is er ook veel onzeker, maar van binnen (in mezelf) voel ik me stabiel en ervaar ik een gevoel van vertrouwen. Meditatie bevordert cognitieve flexibiliteit en het reguleren van emoties, wat betekent dat mensen beter in staat zijn zich aan te passen aan veranderingen en nieuwe situaties. Dit draagt bij aan de capaciteit om het leven te accepteren zoals het komt en niet vast te houden aan rigide verwachtingen. Ons wordt geleerd dat we hard moeten werken voor wat we willen en dat het leven maakbaar is. In zekere zin is dit ook zo, maar niet op alle vlakken. Sommige dingen gebeuren gewoon en die moet je gewoon doorstaan. Door meditatie ben ik in staat niet meer in gevecht te gaan met het leven, maar mee te gaan in de stroom van het leven, waarin ik volledig vertrouw op dat alles goed komt. Dit betekent niet dat meditatie alleen maar over bloemetjes en eenhoorns gaat, juist niet. Het kan soms moeilijk zijn; je moet discipline tonen. Ik heb soms echt bijna de handdoek in de ring willen gooien omdat ik overrompeld werd door emoties of onrust. Zoals ik al zei, kon ik in het begin ook niet echt benoemen wat het effect van meditatie was. Daarom ben ik ervan overtuigd dat het tijd kost. Het is geen quick fix, maar een manier van leven die op lange termijn zijn vruchten afwerpt. In het begin word je namelijk ineens bewust van je innerlijke ervaringen. Dit was voor mij vaak onrust of onzekerheid, en dit waren nou juist gevoelens waar ik vanaf wilde komen. Ik hoopte dat ik door te mediteren dit niet meer zou voelen. Dit hoort bij het proces van beginnen met mediteren, maar was wel overweldigend. Meditatie kan je bewust maken van emoties die lang onderdrukt zijn geweest. Onderzoek heeft aangetoond dat dit proces van emotionele confrontatie, hoewel uiteindelijk heilzaam, aanvankelijk moeilijk kan zijn. Je kunt gevoelens van angst, verdriet of woede ervaren, wat het gevoel kan geven dat meditatie overweldigend is. Waar mijn eerste neiging was om te stoppen, is het mijn doorzettingsvermogen en eeuwige nieuwsgierigheid die ervoor hebben gezorgd dat ik na maanden/jaren mediteren de effecten nu heel duidelijk merkbaar zie. Leuk feitje over onze hersenen en meditatie: Neuroplasticiteit, het vermogen van de hersenen om zich aan te passen en te veranderen, gebeurt geleidelijk. Meditatie kan leiden tot structurele veranderingen in de hersenen, zoals de verdikking van de prefrontale cortex en de verkleining van de amygdala, maar deze veranderingen vergen tijd en consistente beoefening. Onderzoek heeft aangetoond dat significante hersenveranderingen meestal pas na enkele weken tot maanden van regelmatige meditatie optreden. Wil jij nou ook deze effecten van meditatie ervaren, maar wil je er graag begeleiding bij? Dit kan ik je geven. Stuur me een berichtje en dan kijken we samen naar de mogelijkheden.

Een paar jaar geleden had ik nooit gedacht te zijn waar ik nu ben. Ik voelde mij van binnen onzeker en geloofde niet dat ik goed genoeg was, hoewel ik me daar destijds nog niet bewust van was. Zolang ik me kan herinneren, heb ik mezelf al vergeleken met anderen en keek ik tegen andere kinderen en mensen op. Wat ze zeiden, deden en voelden was beter, stoerder en mooier dan alles wat ik had. Ik paste me altijd aan mijn omgeving aan en had allerlei aannames over wat anderen van mij zouden verwachten. Ik waaide met alle winden mee en vond alles prima. Ik werd door vrijwel iedereen aardig gevonden (denk ik tenminste) en kreeg vaak complimenten over mijn sprankelende persoonlijkheid, gezelligheid en drukte. Ik zorgde er dan ook altijd voor dat ik deze eigenschappen liet zien en kon waarmaken. Niemand had door hoe gestrest ik kon raken van een kleine, simpele opmerking. Ik was me hier zelf ook lange tijd niet bewust van en zag niet in dat ik me aanpaste. Langzaam begon de leegte in mezelf groter te worden en zag ik in waar dit vandaan kwam. Hieronder een voorbeeld uit mijn journal: 29-09-2018: Een vriendin van mij zegt tegen mij dat ik haar vriend sowieso leuk ga vinden. Ze heeft hem verteld dat ik een superleuke, lieve meid ben. Vooral lekker gek en altijd gezellig. Hierdoor krijg ik het gevoel dat ik dit waar moet maken. Ik herken dit gevoel uit meerdere situaties, waardoor ik geforceerd leuk ga doen. Het is niet zo dat ik het niet leuk heb, maar ik ben kwijt of ik het zelf echt leuk vind of dat ik het doe omdat ik het gevoel heb dat het moet. Ik draaide in elke groep prima mee. Ik stond op de voorgrond, maakte grapjes en was goed in contact leggen met anderen. Ik had een echte extraverte persoonlijkheid en werd gezien als iemand die altijd overal voor in was, niet snel ergens nee op zei en er altijd was voor de ander. Maar naast die gekkigheid stonden mijn voelsprieten altijd recht overeind en voelde ik heel snel als er iets met een ander was. Ik maakte hier dan ook altijd ruimte voor. Veel vrienden gaven aan het fijn te vinden om met mij te praten, maar als ze naar mij vroegen, deed ik mijn uiterste best om zo veel mogelijk te vertellen met zo min mogelijk woorden en emoties. Ik hield het kort omdat ik me bezwaard en opgelaten voelde. Het moest niet te lang over mij gaan, daar zat de ander vast niet op te wachten. Ik vond mezelf te serieus, gevoelig, zweverig en zeikerig. Als iemand ook maar even kort wegkeek, knipperde of geen extra vraag stelde, zag ik dat als bevestiging dat ik teveel ruimte in nam, wat meestal niet het geval was. Ik begon dan snel weer met vragen naar de ander. Klik op de knop hieronder om naar mijn Instagrampost te gaan, waar je kan lezen wat ik deed om hier mee om te gaan.

"Het kan altijd beter. De ander weet altijd meer. Ik ben/doe niet genoeg." Ja, dat is een korte samenvatting van een grote periode in mijn leven. Hierdoor ervoer ik stress, lichamelijke klachten en heel veel zelfkritiek. Maar ik vond het antwoord! Mindfulness en meditatie. Ik las boeken, volgde online masterclasses en deed een mindfulness training. Ik had hele to-do lijstjes en rituelen die ik krampachtig uitvoerde. Daar ging ik, adem in, adem uit en... Heb ik al geen gedachten? Ben ik al ontspannen? Doe ik het goed? Ik ben onrustig. Ik doe iets verkeerd. Ik moet mij beter focussen. Ik moet het vaker doen. Ik doe het niet goed genoeg. Anderen kunnen dit beter. Ik kan dit niet. Is dit wel voor mij weggelegd? Ik moet het precies zo doen als de anderen het ook doen. Ik zit weer te veel te denken. GRR. Waarom gaat dit mis? Oké, nee Marloes, je bent niet goed bezig. Accepteer nou gewoon dat je onrustig bent. Kak, ik zit weer te oordelen over mezelf. Oké, adem in, adem uit en... Oe, ik voel mijn lichaam ontspannen. Dit is lekker. Ik kan kijken of ik deze oefening elke avond voor het slapengaan kan doen. Misschien ook wel tijdens mijn werk pauze. Het is echt zo goed van mij dat ik dit nu aan het doen ben. GRR. Ik zit gewoon weer de hele tijd te denken. Ik ben een mislukkeling. Ik doe het helemaal verkeerd. Ik moet mij beter focussen. Nee, dit was in het begin niet wat ik ervan had verwacht. Ik verwachtte een quick fix waarbij ik een paar oefeningen doe en ontspannen wordt, geen negatieve emoties meer ervaar en geen last meer heb van piekeren. Ik had de boodschap nog niet goed ontvangen. Er is geen goed of fout, er is geen beter of slechter. Alles wat er is, daar hoeven we ons niet tegen te verzetten. Het beoefenen van mindfulness traint ons alleen om op te merken wat er is, daar zonder oordeel bij te kunnen zijn en onze aandacht gericht te kunnen houden op het hier en nu. Maar gedachten, tegenslagen en moeilijke emoties zullen blijven komen. We zullen afgeleid worden in het leven, meerdere malen. De manier waarop je ermee omgaat, verandert alleen. En dit gebeurt niet van de ene op de andere dag. Wat mij soms frustreerde, maar dit gevoel mag er nu zijn. Ik krijg nieuwe vaardigheden. En het aanleren van nieuwe vaardigheden kost tijd. Maar één ding is zeker, alles komt en gaat. Dus ook die onrust, verdriet en frustratie. Het kwartje viel bij mij pas later. Of eerlijk gezegd, het heeft soms nog steeds de neiging om te twisten. Het is een on going proces. Er bestaat hierin geen perfectie. Je positief, vrolijk en blij voelen is niet maakbaar. Emoties zijn niet maak baar. Ze komen en gaan. De moeilijke emoties accepteren en omarmen maakt het wel dragelijker. Eerst vond ik het moeilijk toen ik besefte dat ik altijd zal moeten blijven dealen met die moeilijke emoties. Maar ik begin steeds meer in te zien dat de emoties mij iets vertellen. Iets over mijn verlangens en behoeftes. Op het moment dat ik naar ze luister kom ik dichter bij mezelf en ga ik mij dus steeds gelukkiger voelen. Best een fijne bijkomstigheid. Denk jij nou dit herken ik en hier wil ik ook aan werken? Check mijn aanbod hier:

Goed, laten we verdergaan waar we gebleven waren. De brakke dagen namen af, maar helemaal tevreden was ik niet. Hoewel de avonden waarop ik mij niks meer kon herinneren en mij schaamde voor wat ik allemaal had gedaan minder werden, verdwenen ze niet volledig. Dit was niet wat ik wilde. Ik heb meerdere keren uitgesproken dat ik een leven wil leiden waarin ik echt goed voor mezelf zorg en mijn waarden naleef. Dit betekent dat ik niet (weinig) drink, niet rook, geen drugs gebruik en gezond ben. Als het dan toch gebeurt, wil ik dat het een uitzondering is en geen gewoonte. Maar hoe doorbreek ik die gewoonte en waarom zit hij zo diep geworteld? Ik bleef worstelen met mijn goede voornemens en de teleurstelling achteraf, totdat ik de podcast van Jessie Jess beluisterde over mijn toxische relatie met chardonnay en sauvignon. Ik ben ook lid van haar membership SHE FLORE en daar gingen alle andere vrouwen die lid waren een maand lang de uitdaging aan. Er ging een wereld voor mij open. Er zijn meer mensen die hiermee worstelen en het moeilijk vinden. Ik herkende mezelf in hun beweegredenen en besloot mee te doen aan de uitdaging. Op 12 november 2022 sloot ik me aan bij een groepje vrouwen en begon ik met het voornemen om niet te drinken tot en met kerst. Ondertussen luisterde ik naar nog meer podcasts, las erover en had ik veel interactie met de vrouwen die ook meededen via een groepsapp. Toen was het kerst en mocht de fles weer open. Jippie? Maar zo enthousiast was ik er niet over. Ik dronk wel, maar meer omdat het erbij hoorde. Na de feestdagen dacht ik: "Nee, dit is niet wat ik wil. Ik ga weer stoppen." Maar goed, je besluit dus om niet te drinken. Is daarmee alles opgelost? Zeker niet, nu begint het pas. Ik moet nu al die emoties voelen die ik altijd verdoofde, en daar moet ik doorheen. In eerste instantie dacht ik: "Nu ben ik fit, ik zal meer energie hebben en me kunnen focussen op leuke dingen." Maar mijn onzekerheden kwamen weer naar boven: Ben ik wel sociaal, leuk en gezellig genoeg voor anderen? Word ik nu niet saai? Een enorme angst en twijfel sloegen toe en elke dag dacht ik eraan om toch gewoon weer te gaan drinken. Hier sprak ik ook over met de vrouwen in de groepschat, en een antwoord is me altijd bijgebleven: "Je bent er niet om de ander te vermaken." Dat vond ik confronterend, want dat is dus wat ik doe. Maar hoe vermaak ik mezelf en voel ik me zelfverzekerd genoeg om echt voor mezelf te kiezen? Hier komt de volgende overtuiging naar boven die aan het licht kwam: we moeten met elkaar een bepaalde piek van extase bereiken, en ik ben daar verantwoordelijk voor. Ik merkte dat als ik nuchter aansloot bij vrienden, ik heel onrustig was. Tijdens een gesprek kon ik een soort drang voelen naar sensatie of opwinding. Niet dat ik het zelf per se wilde, maar ik had sterk het gevoel dat het van mij werd verwacht en dat we pas een leuke avond zouden hebben als we die piek bereikten. Normaal gesproken zou ik gaan drinken om die onrust te verminderen en gek te doen om die sensatie te creëren, maar nu heb ik het gevoeld. Ik heb de onrust gewoon laten zijn. Dit was ongemakkelijk en creëerde hele gesprekken in mijn hoofd, en heel eerlijk gezegd heb ik daar nog steeds last van, zelfs na 6 maanden. Het zit diep geworteld, maar de onrust wordt wel minder. Het verschilt ook per situatie en groep. Ik merk nu veel duidelijker of ik me veilig voel en of ik het gevoel heb dat de band met de groep onvoorwaardelijk is. Op momenten dat ik me minder voel, merk ik dat meteen aan mezelf. Dit kan twee dingen betekenen: ofwel ben ik niet meer het type persoon waar ik bij wil zijn en mag ik ze loslaten, ofwel is er in mij nog een wond die ik moet helen. Ik krijg regelmatig de vraag: "Merk je al verschil nu je niet drinkt, fysiek ofzo?" Maar nee, fysiek merk ik geen verschil. De grootste verschillen die ik merk, zijn het ontbreken van brakke dagen en het ervaren van alle emoties en prikkels. Vooral het ervaren van die emoties was waar ik de afgelopen maanden doorheen moest. Het sluit ook mooi aan bij mijn bedrijf, waarin ik anderen vaak vertel dat alles wat ze voelen er mag zijn. Maar ik had niet door dat er bij mezelf nog zoveel verborgen lag dat ik wegduwde. Dus dat kwam allemaal plotseling naar boven en vroeg om aandacht. Ook merk ik dat elke keer dat ik naar een feestje of een sociale gelegenheid ben geweest en niet heb gedronken, dit mijn zelfvertrouwen opbouwt. Hiermee bewijs ik aan mezelf dat ik goed genoeg ben zoals ik ben. Ik sta mezelf toe om emoties te voelen. Ik mag er zijn, mijn emoties mogen er zijn, en zelfs dan kan ik plezier hebben, geliefd worden en deel uitmaken van een groep. Nu lukt me dat op een manier waarbij ik mezelf niet naar beneden hoef te praten en anderen niet hoef te behagen ten koste van mezelf. Nu kan ik bij mezelf blijven, mijn grenzen bewaken en opkomen voor wie ik werkelijk ben. Deze reis naar een leven zonder drank heeft me tot nu toe veel geleerd en dichter bij mezelf gebracht. Het doorbreken van mijn gewoontes en het ontdekken van mezelf is niet gemakkelijk geweest, maar het heeft me geholpen om mijn zelfvertrouwen te vergroten en mijn eigenwaarde te versterken. Hoewel ik nog steeds uitdagingen tegenkom en mijn innerlijke criticus blijft bestaan, kijk ik met trots terug op afgelopen maanden.Want begrijp me niet verkeerd, zodra ik door die emoties en onzekerheden heen ben gebroken zit er een hele lading aan energie verstopt die vrij komt. Dan dans ik op een feestje, dan lach ik heb ik plezier en doe ik gek samen met andere. Maar nu niet vanuit de overtuiging dat dit nodig is om gezien te worden. Maar vanuit pure speelsheid.

Vanaf mijn veertiende was ik al aan het drinken, roken en feesten met vrienden. Iedereen deed gek, maakte grapjes en we hadden ontzettend veel lol. Rond mijn negentiende was mijn motto 'overgehaald'. Was ik moe, had ik geen zin, moest ik leren, lag ik al in bed of had ik al andere plannen? Geen probleem, mijn tweede naam is 'overgehaald', dus ik zou wel meegaan. Ik gooi er een paar drankjes in en je kan er weer tegen aan. We hebben hier ontzettend veel plezier aan beleefd. Nu denk ik: 'Ach meisje, jij had geen idee waar je grenzen lagen, hoe je die moest aangeven en je bent er flink overheen gegaan.' Op die leeftijd was ik me nog niet bewust van het feit dat ik mezelf zo aan het aanpassen was en totaal niet in contact stond met mijn eigen grenzen. Mijn focus lag op wat ik dacht dat anderen van mij verwachtten. Ik moest gezellig zijn, grapjes maken, aanwezig zijn, 'aan' staan en dienstbaar zijn voor anderen. Het extraverte meisje dat met iedereen overweg kan en zelfverzekerd en sterk overkomt. Om aan die 'verwachtingen' te kunnen voldoen, moest ik veel drinken. Anders was ik te moe, en bovendien paste dit naar mijn idee bij dat beeld. Iedereen dronk ook veel, ik had er ook nooit over nagedacht dat ik ervoor kon kiezen om minder/niet te drinken. Ik had ook niet door dat ik zo veel dronk om met bepaalde onzekerheden om te kunnen gaan. Drinken was gewoon vanzelfsprekend. Het gebeurde gewoon, en vaak ook veel. Tijdens mijn studententijd dronk ik bijna dagelijks en ging ik 's nachts uit. Elk weekend ging ik naar een festival en daarna nog urenlang afteren. Of we nou op het terras, in het park, bij iemand thuis waren. Er was altijd drank aanwezig en zodra ik er één op had, wilde ik er meer. Op feestjes werd ik omschreven als een echte stuiterbal en iedereen was verbaasd waar ik mijn energie vandaan haalde. Terwijl anderen allang waren uitgedanst, stond ik nog volop te genieten. Ik gaf al mijn energie en kon het niet reguleren. Voor lange tijd heb ik er ook echt van genoten. Maar op een gegeven moment merkte ik dat ik begon op te branden en ik dingen anders moest gaan doen. Mijn energie raakte op. Ik negeerde mezelf keihard en de dieptepunten werden steeds dieper en de zelfhaat groeide. De dagen daarna was ik volledig uitgeput en lag ik brak in bed of op de bank mezelf te haten. Maar in plaats van toe te geven aan vermoeidheid, ging ik vaak gewoon weer op pad. Een biertje om te herstellen en we konden er weer tegenaan. En laten we niet vergeten dat ik ondertussen ook nog 3-4 dagen per week werkte, naar school ging en stage liep. Het is niet vreemd dat ik steeds vermoeider werd, als ik er nu op terugkijk. Ik probeerde er tegen te vechten, maar viel steeds terug in mijn patronen. Dit kwam voort uit angst. Begrijp me niet verkeerd, het was niet zo dat ik altijd tegen mijn zin in gek en gezellig deed. Er zit een wilde, avontuurlijke, gezellige en grappige kant in mij. Ik ben echter meer dan dat. Maar mensen kenden me zo nog niet. Zouden mensen me nog wel leuk vinden als ik heel anders blijkt te zijn? Hierdoor bleef ik mezelf nog steeds zien als iemand die er niet mocht zijn en die moest voldoen aan de verwachtingen van anderen om iemand te zijn. Ik was super bang om alleen achter te blijven. Het ironische hieraan is dat waarschijnlijk niemand dat allemaal echt van mij heeft verwacht. Dit heb ik mezelf aangepraat. Stukje uit mijn dagboek: 03 – 01 – 2020: Ik zit hier nu huilend. Een gevalletje 'drank maakt meer kapot dan je lief is'. Hoofdpijn, gaten in mijn geheugen en ruzie. Kan ik überhaupt wel rationeel nadenken? Ik probeer alles in mijn hoofd te verklaren. En waarom kon ik niet van de drugs afblijven? Was dit echt nodig? Teleurgesteld in mezelf en deze hele situatie. Ik baal van alles wat er is gebeurd. Langzaamaan begon ik minder te drinken en ook minder vaak naar feestjes te gaan. Dit was een hobbelige weg met pieken en dalen. Ik vond het namelijk erg moeilijk om me nog aan mijn eigen voornemens te houden zodra ik eenmaal een drankje op had. Dan gooide ik alles weer overboord en ging ik weer los met feesten, vaak eindigend in drugsgebruik en nachtenlang doorhalen. De dag daarna voelde ik me weer belabberd, niet alleen door de kater, maar voornamelijk voor de zelfkritiek die ik vervolgens had. Woest was ik op mezelf dat ik mezelf niet serieus kon nemen en mijn eigen grenzen kon bewaken. Woest dat ik mezelf aan het kapot maken was. Stapje voor stapje ging het steeds wel wat beter maar helemaal van die hobbels kwam ik niet af. Volgende week lees je in mij blog meer over hoe dit proces verder is gegaan bij mij en hoe ik er nu in sta. Mindfulness is voor mij een groot onderdeel geweest in het proces om los te komen van al die overtuigingen en onzekerheden. Ben jij getriggerd of herken jij jezelf hierin en wil je hier hulp bij? Check mijn aanbod:

Lief lichaam, Zo goed besef ik mij eigenlijk niet wat voor een kansen jij mij geeft. Ik neem je voor lief en geef je onvoldoende aandacht. Ik kraak je eerder af dan dat ik je dankbaar ben en lief heb. Op het momoment van nare sensaties in mijn lichaam doe ik er alles aan om mezelf daarvan af te leiden. Ik sta niet stil bij wat er in het lichaam speelt, dit voelt ongemakkelijk en beangstigend. Vandaag heb ik hier een eerste stap in gezet. Ik ben me bewust dat ik mijn lichaam dankbaar moet zijn. Ik zal goed voor je zorgen, door een gezonde levensstijl, zowel fysiek als mentaal. Het eindeloze pleasen van anderen, feesten en doorgaan met al mijn andere bezigheden moeten zwaar voor je zijn geweest. Je hebt je sterk gehouden en hebt mij er gezond doorheen geslagen. Ik ben daar dankbaar voor, hierdoor heb ik kunnen experimenteren en mezelf kunnen ontwikkelen. Ik heb mensen ontmoet, op verschillende plekken op deze wereld gestaan en kunnen genieten. Jij maakt dit mogelijk voor mij, dankjewel. Ik ben mij ervan bewust dat je mij nu signalen afgeeft die zeggen dat ik naar mezelf moet luisteren en niet zo moet mee bewegen in wat andere van mij verwachten. Ik heb dit niet willen horen, maar ik luister nu. Ik voel de spanning in mijn lichaam, ik voel de pijnscheuten in mijn rug, ik voel de tintelingen in mijn armen, ik voel de druk op mijn voorhoofd, ik voel de spieren in mijn nek strak staan, ik voel hoe zwaar mijn benen zijn. Ik ben je dankbaar dat ik deze signalen krijg en dat ik ze voel. Ik ben dankbaar dat ik überhaupt kan voelen en dat jij mij vertelt dat het oké is om af en toe rustig aan te doen en even stil mag staan. Klik hier en lees een tip over hoe je meer in contact komt met je lichaam.

Ik zit gevangen in mijn eigen gedachten, gevangen in mezelf. Bang mijn innerlijke ik te laten stralen, bang dat zij niet goed genoeg is. Moeite met loslaten wat al die stemmen in mijn hoofd mij vertellen. Het kost mij moeite met het vinden van de juiste weg. Ik laat een traan om dit verdriet, een traan om de eenzaamheid die ik zelf creëer. Het gevoel eenzaam te zijn terwijl je nooit alleen bent. Dat klinkt raar en onmogelijk. Maar toch is het wat er gebeurde. Ik ging naar school, college, werk, feestjes, dansen, vrienden, lunchtentjes en familie. Ik begreep mezelf echt niet en vond dat ik aanstelde. Ik heb zoveel mensen om mij heen die ook duidelijk om mij geven. Ze geven mij zo vaak complimentjes hoe gezellig ze het vinden en als we samen zijn, wat bijna altijd is, lachen we enorm veel. Wel maken samen super veel grapjes, doen gekke stemmetjes en dansen op muziek. Dit klinkt toch geweldig? WAT IS ER DAN TOCH MIS MET MIJ? Waarom is dit allemaal niet genoeg voor mij? Ik was verward door de onduidelijkheid, verward en op zoek naar betekenis. Maar ik liet niet alles van mezelf zien. Er was een deel van mij wat ik niet liet zien. En dit deel van mij ging juist zo erg om verbinding en ik negeerde dit. Het is dan ook precies dit deel wat zich eenzaam voelde. Probeerde mij zoveel signalen te geven, maar ik wilde/kon het niet zien. Ik had het enorm zwaar met de kritiek die ik mezelf gaf. Ik legde mezelf zo een gigantische druk op. Ik moest perfect zijn. Maar het maakte niet uit wat ik deed en ook al was het beter dan anderen, het was nooit goed genoeg. Als er überhaupt al een ‘beter dan andere’ bestaat, maar goed dat is een ander verhaal. Ik zag en voelde successen bij mezelf niet. Ik voelde mij van binnen dan ook echt super KUT. Maar de pleaser en strever die ik was liet dat nauwelijks aan de buitenwereld zien. Ik stond met een gigantische hoeveelheid energie en een brede lach op alle feestjes. Ik was het feestbeest. Hier kwam ook altijd drank en later ook drugs bij kijken. Op het moment dat onzekere gedachtes naar boven kwamen dronk ik snel nog wat extra's om die gedachtes uit te doven en even niet te hoeven voelen. Zo kon ik weer gezellig meedoen met iedereen. Want dat hoort, dit wordt van mij verwacht en ik ben een zeikwijf en saai als ik niet meega met de rest. Een klein stukje uit mijn journal: De laatste tijd denk ik er veel over na of ik wel door wil gaan bij de psycholoog. Ik heb nu twee afspraken gehad. Ik ben mij ervan bewust dat een groot deel van mijn problemen door mijn drankgebruik komt. Ik moet gewoon zorgen dat ik niet wakker word met gigantische gaten in mijn geheugen, omdat ik weer is te veel heb gedronken. Het voelt superstom en heb het gevoel dat ik heb lopen overdrijven bij de psycholoog. Ik moet gewoon wat discipline tonen en dat zal ik toch echt zelf moeten doen. Zij zal ook wel denken wat ik daar nou doe bij haar.. Als ik dit nu lees besef ik mij dat ook hier ik mij te veel voelde en ik dacht dat de psycholoog beter iemand anders kon helpen. Ik stelde mij aan en was zwak en een mislukkeling en dit moest ik zelf, alleen oplossen. Ik belast andere daar alleen maar mee. Ik was bij een psycholoog gegaan omdat ik elk weekend over mijn grenzen ging. Met jongens naar bed ging, hele grote gaten in mijn geheugen en achteraf spijt had van dingen die ik had gedaan of gezegd. Er is iets goed mis met mij en dit kan niet verder zo, dacht ik. Op dat moment dacht ik dat het dus alleen de drank was die ervoor zorgde dat ik die dingen ging doen. Maar achteraf gezien had ik door willen gaan bij de psycholoog, omdat er zoveel meer van binnen speelde dan ik op dat moment zelf door had. Ik was mezelf keihard aan het negeren en verdoven en de dalen werden dan ook steeds dieper en de zelfhaat werd groter. Diep van binnen begon mijn bewust zijnde wel te groeien en wist ik dat wat ik aan het doen was niet goed was. Ik probeerde mij hieruit te vechten, maar bleef terugvallen in mijn patronen. Dit kwam ook weer voort uit angst. Want begrijp mij niet verkeerd, het is niet zo dat ik altijd tegen mijn zin in gek en gezellig deed. Want er zit een wilde avontuurlijke, gezellige en grappige kant in mij. Ik ben echter meer dan dat. Maar mensen kende mij zo alleen nog niet. Vinden mensen mij dan nog wel leuk als ik heel anders blijk te zijn? Hierdoor bleef ik mezelf nog steeds zien als iemand die er niet mocht zijn in haar puurste vorm en moest voldoen aan verwachtingen van andere om iemand te zijn. Super bang om alleen achter te blijven. Het grappigste hieraan is dat niemand dat waarschijnlijk allemaal echt van mij heeft verwacht. Dit heb ik mezelf aangepraat. Het was niet een plotseling inzicht, een helder moment wat mij vrij maakte van mijn gevecht met mijn gedachten. Dit is een heel proces. Wat ook heel mijn leven door zal blijven gaan. Maar het is wel mijn passie geworden om mezelf en andere hierin zo goed mogelijk te ondersteunen. Daarvoor ben ik dankbaar voor alle ervaringen die ik heb opgedaan. Klik op de knop hieronder om naar een van mijn Instagram post te gaan, waar ik een tip geef hoe om te gaan met zoveel gedachten.